Laatst las ik ergens dat de wetgever met het idee speelt om de verjaringstermijn van energiefacturen te herleiden van 5 naar 2 jaar. Zo’n maatregel is asociaal. Dit is waarom.
Actie-reactie
Wanneer de wetgever een verjaringstermijn verkort, zal dit tot een tegenreactie leiden bij de benadeelde (in dit geval de energieleverancier) van deze maatregel. Organisaties zetten heel wat verschillende partners in om de inning van onbetaalde facturen voor hen te doen. Vaak proberen ze nog gedurende maanden zelf een regeling met de klant te treffen. Ze doen dit door middel van betaalregelingen die soms over meerdere jaren gespreid zijn. Maar zolang de verjaring niet gestuit is (zie vorige blog), loopt de organisatie het risico dat een factuur verjaart. Een termijn van 10 jaar is voldoende om geen gevaar te lopen, 5 jaar is soms best krap.
Te korte termijn
2 jaar is een veel te korte termijn om vorderingen te innen op een minnelijke wijze, zeker wanneer de debiteur in financiële problemen zit maar toch zelf zijn schulden wil betalen. Niet iedereen vraagt een collectieve schuldenregeling aan. Niet iedereen wil hulp van een OCMW. De meeste debiteuren met een tijdelijk financieel probleem, hebben vooral tijd nodig, en zo weinig mogelijk extra kosten. Die tijd moet je hen soms geven.
Tegenmaatregel
Omdat de verjaringstermijn verkort, zal de organisatie actie moeten ondernemen. Om de verjaring te stuiten, kunnen organisaties de debiteur vragen de schuld te erkennen. De stuiting hangt dan af van de welwillendheid van de debiteur om dit ondertekend terug te sturen. Ik vrees dat slechts een minderheid dit zal doen. Om zeker te zijn van de stuiting, zal je de debiteur moeten dagvaarden (daadwerkelijk stuiten) of via een advocaat of gerechtsdeurwaarder schriftelijk in gebreke stellen (verjaring verlengt maar voor 1 jaar, dus geen afdoende middel). Wanneer je iemand dagvaardt, kost het die persoon al gauw 200-250 euro, met daarbij de interesten en afkortingsrechten die ook nog eens worden aangerekend. De wetgever maakt een oplossing dus nog moeilijker voor de debiteur, die het al niet makkelijk heeft. Hieruit volgt één conclusie: dit is een asociale maatregel.
Iedereen gelijk
Je vraagt je eigenlijk af waarom er verschillende verjaringstermijnen nodig zijn. Uiteindelijk heeft de debiteur ook een dienst of een product afgenomen, het is niet meer dan correct dat dit betaald wordt, zelfs over een lange termijn. Maak het administratief eenvoudig en zet overal de verjaringstermijn op 10 jaar. Waarom is het logisch dat een ziekenhuisfactuur na twee jaar verjaart? Mensen met hoge facturen van ziekenhuizen hebben het zo al moeilijk genoeg. Dus bij deze een warme oproep aan alle creditmanagers: laat ons samen ijveren voor administratieve vereenvoudiging! Wie doet mee?
Steven Penne
Bron: workincapital.be
